ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΛΙΟΥ

Η ιστορία του χαλιού χάνεται στα βάθη των αιώνων με πολλές γραπτές μαρτυρίες από τον Όμηρο και τον Ξενοφώντα που εξυμνούν τα φημισμένα χαλιά της Αιγύπτου και των Φοινικικών πόλεων. Οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η τέχνη του χαλιού μεταφέρθηκε από τους Κινέζους και τους Ινδούς στους Βαβυλώνιους και τους Πέρσες και, από εκεί, στη Μικρά Ασία. Στα βυζαντινά χρόνια, πέρασε στα χέρια των Ελλήνων, σύμφωνα με μαρτυρία του Μαροκινού ταξιδευτή Ibn Battuta, που το 1333 περιηγήθηκε στη Μικρά Ασία και κάνει λόγο για σπίτια στρωμένα με "καλούς ελληνικούς τάπητες". Από τότε, η τέχνη παρέμεινε σε ελληνικά χέρια μέχρι την Καταστροφή του 1922.

Παρόλο που δεν ανέπτυξαν όλοι οι κάτοικοι την οικιακή ταπητουργία ως βιοποριστικό επάγγελμα, παρατηρείται πως όλα τα σπίτια είχαν αργαλειό, ώστε η γυναίκα, παράλληλα με την εκπαίδευση στο Παρθεναγωγείο, να ετοιμάζει και το προικιό της. Η παραγωγή και εμπορία των χαλιών ήταν αναμφισβήτητα στα χέρια των Ελλήνων σε όλη τη Μικρά Ασία και μάλιστα σε ποσοστό άνω του 90%. Δυστυχώς το νούμερο αυτό άλλαξε όταν το 1914 ένας σεισμός ξεκλήρισε τη Σπάρτα, ενώ αργότερα ακολούθησε και η Μικρασιατική τραγωδία.